Vetëlëndime, protesta, tentativa vetëvrasjeje. Të paktën 45 episode që kur qendra në Gjadër filloi të funksionojë. Duke krahasuar disa të dhëna, mund të vlerësohet se Qendra në Shqipëri ka pritur rreth 80 persona në muajt e fundit. Por të dhënat zyrtare nuk ekzistojnë dhe as parlamentarët nuk mund t’i pranojnë ato.
Në dëshmitë e atyre që kanë vizituar qendrën e riatdhesimit në Gjadër të Shqipërisë, ka një detaj të përsëritur: pyetja “çfarë dite është?”, e ndjekur menjëherë pas saj nga “çfarë ore është?”. Kjo pyetje bëhet nga të ndaluarit, të cilëve u është hequr dimensioni i kohës sapo kanë kaluar pragun e qendrës së kërkuar nga qeveria Meloni, shkruajnë mediat italiane. Janë barnat psikotrope që i kanë çuar në këtë gjendje.
Asnjë orë dore, asnjë celular, ka televizorë, por nuk funksionojnë. Duhet të imagjinosh një strukturë të madhe, fantazmë dhe të heshtur, ku jehona e hapave dhe ku, pikërisht, humbja e vetëdijes për realitetin, për kalimin e kohës, për atë që po ndodh jashtë bëhen instrumente të asgjësimit. Mjedisi është i rregullt, i pastër, aseptik, një lloj distopie ku paraburgimi nuk i ngjan më atij të burgjeve të rrënuara dhe të ndyra italiane, me seksionet e nxirë nga tymi i zjarreve të ndezura duke u vënë flakën dyshekëve në shenjë proteste ose dëshpërimi.
Qendra shqiptare është krejt e re. Dhe duhet të imagjinohet, sepse si çdo institucion i plotë, është larguar nga vëmendja e publikut: deputetët dhe eurodeputetët që vendosin ta ushtrojnë të drejtën e tyre për ta vizituar atë janë sigurisht një bezdi për institucionin, gjë që shpesh i bën ata të presin me orë të tëra para se të lejojnë hyrjen.
Nga aeroporti i Tiranës duhet rreth një orë me makinë për të arritur atje: 55 kilometra përgjatë një rruge që gjarpëron midis një kreshte shkëmbore dhe lumit Drin. Struktura është 22 kilometra larg bregdetit.
()
and then