Një pjesë e historisë është zbuluar thellë nën Detin Baltik, në atë që studiuesit e kanë cilësuar si një “zbulim emocionues”.
Zbulimi inovativ u zbulua rastësisht në Gjirin e Meklenburgut të Gjermanisë, nga një ekip studiuesish që ishin në një udhëtim studentor.
Grupi ishte 10 km (gjashtë milje) larg bregut kur sistemi i tyre i sonarit me shumë rreze kapi diçka që fshihej poshtë.
Ajo diçka ishte një mur misterioz që shtrihej gati një kilometër përgjatë shtratit të detit, në një thellësi prej 21 metrash (69 këmbë).
Analizat kanë zbuluar që atëherë se muri daton më shumë se 10,000 vjet më parë dhe mund të jetë megastruktura më e vjetër e njohur e ndërtuar nga njerëzit në Evropë.
Struktura misterioze përbëhet nga rreth 1,670 gurë individualë që duket se janë vendosur qëllimisht për të bashkuar rreth 300 gurë më të mëdhenj, sipas Science Alert dhe Guardian.
Kjo sugjeron që është ndërtuar për një qëllim specifik, mijëra vjet para se të përfshihej nga valët.
Studiuesit, të udhëhequr nga gjeofizikani Jacob Geerson i Universitetit të Kielit, besojnë se muri – të cilin e kanë pagëzuar si Blinkerwall – është ndërtuar nga gjuetarë-mbledhës në tokë pranë një liqeni ose kënete në Epokën e Gurit.
“Vendi përfaqëson një nga strukturat më të vjetra të gjuetisë të dokumentuara nga njeriu në Tokë dhe renditet ndër strukturat më të mëdha të njohura të Epokës së Gurit në Evropë”, shkruan Geerson dhe kolegët e tij në një punim të botuar në revistën PNAS .
Masat tokësore të Tokës kanë pësuar ndryshime të rëndësishme gjatë mijëvjeçarëve, falë ndryshimeve të nivelit të detit, erozionit, lëvizjes tektonike dhe proceseve të tjera gjeologjike.
Kjo do të thotë që vendbanime të panumërta të mëparshme janë gëlltitur nga detet dhe oqeanet, duke marrë me vete sekretet e tyre.
Megjithatë, teknologjitë e reja po zbulojnë gjithnjë e më shumë nga këto dritare dikur të humbura në të kaluarën dhe po ndihmojnë të hedhin dritë të re mbi mënyrën se si jetonin dikur paraardhësit tanë.
Në këtë rast, edhe pse funksioni i saktë i murit do të jetë i vështirë për t’u përcaktuar, ekspertët mendojnë se ka shumë të ngjarë që ai të ketë shërbyer si një korsi për gjuetarët e drerëve.
«Kur i ndjek kafshët, ato ndjekin këto struktura, nuk përpiqen t’i kapërcejnë», shpjegoi Geersen.
«Ideja do të ishte të krijohej një grykë bllokimi artificiale me një mur të dytë ose me bregun e liqenit», shtoi ai.
Një mur i dytë që shtrihej përgjatë Blinkerwall mund të jetë i varrosur brenda sedimenteve të shtratit të detit, sugjerojnë gjithashtu studiuesit në punimin e tyre.
Konsistenca dhe madhësia e strukturës 971 metra të gjatë sugjerojnë se ajo nuk është krijuar nga procese natyrore.
Këndi i murit, i cili në përgjithësi është më pak se një metër i lartë, ndryshon drejtim kur takohet me gurët më të mëdhenj, gjë që nënkupton se grumbujt e gurëve më të vegjël ishin vendosur qëllimisht për t’i lidhur ato.
“Bazuar në informacionin në dispozicion,” shkruajnë studiuesit në punimin e tyre, “Interpretimi më i besueshëm funksional për Blinkerwall është se ai u ndërtua dhe u përdor si një arkitekturë gjuetie për drejtimin e kopeve të ungulave të mëdha.”
Geerson dhe kolegët e tij besojnë se muri është ndërtuar më shumë se 10,000 vjet më parë, bazuar në moshën e elementeve përreth. Dhe ata mendojnë se është zhytur nën ujërat e ftohta të Detit Baltik rreth 8,500 vjet më parë.
Pavarësisht mijëvjeçarëve që kanë kaluar që atëherë, ai ka mbetur jashtëzakonisht i ruajtur mirë, duke e bërë atë një burim të vlefshëm për të kuptuar historinë njerëzore.
“Data e sugjeruar dhe interpretimi funksional i Blinkerwall e bëjnë këtë veçori një zbulim emocionues, jo vetëm për shkak të moshës së saj, por edhe për shkak të potencialit për të kuptuar modelet e mbijetesës së komuniteteve të hershme gjuetarë-mbledhës”, thotë ekipi në studimin e tyre.
“Zbulimi i këtij lloj strukture hedh dritë mbi shumë aspekte të gjuetarëve-mbledhësve rajonalë, veçanërisht në lidhje me kompleksitetin e tyre socioekonomik.”
and then