Fansat e “Sex and the City” përballen me një dilemë paradoksale: pse vazhdojnë ta shikojnë serialin pavarësisht se e refuzojnë atë në pothuajse çdo nivel?
Seriali jashtëzakonisht popullor dhe tani shumë i diskutuar karakterizohet nga shumë njerëz si “shikim i pastër i urrejtjes” : domethënë, ata e shikojnë thjesht për ta kritikuar, për ta dekonstruktuar ose thjesht për të ndjerë kënaqësinë e pakëndshme të shikimit të diçkaje që të tërbon. Ida Giancola , një influencuese e modës nga Çikago, e përshkruan atë si “një program televiziv të neveritshëm” me dialog të çuditshëm, ekzagjerime dhe histori që nuk të çojnë askund. E megjithatë, ajo nuk humbet asnjë episod të vetëm.
Kjo marrëdhënie të kujton një ribashkim toksik : fansat e shikojnë nga kurioziteti , zemërimi , apo edhe shpresa se një pjesë e magjisë së së kaluarës do të kthehet.
Në të njëjtën kohë, ata komentojnë me fanatizëm çdo skenë – në podkaste, në mediat sociale, në biseda në grup, meme dhe komunitete të ngjashme me Reddit. Shikimi i urrejtjes është bërë një ritual kolektiv.
Eksperiment social apo provokim nostalgjik?
Versioni i ri i serialit duket pothuajse qëllimisht i bezdisshëm. Shikuesit po pyesin veten: a është e gjitha kjo një eksperiment? Çfarë ndodh kur dikush merr një “fenomen televiziv ” dhe e shndërron atë në diçka të çuditshme, të çuditshme apo edhe vetë-përçmuese? A do të vazhdojnë fansat ta shikojnë atë? Përgjigja, për momentin, është po.
and then