Një studim i kohëve të fundit i botuar në Environmental Research Letters shqyrton pasojat potencialisht të dëmshme të disa teknikave të heqjes së dioksidit të karbonit detar (mCDR), veçanërisht ndikimin e tyre në nivelet globale të oksigjenit në oqean. I udhëhequr nga Prof. Dr. Andreas Oschlies i Qendrës GEOMAR Helmholtz për Kërkime Oqeanike në Kiel, hulumtimi thekson nevojën për një vlerësim gjithëpërfshirës të qasjeve mCDR për shkak të potencialit të tyre për të përkeqësuar deoksigjenimin e oqeanit. Studimi paralajmëron se, ndërsa këto metoda mund të ndihmojnë në zbutjen e ndryshimeve klimatike, ato mund të dëmtojnë pa dashje ekosistemet detare.
Gjatë dekadave të fundit, oqeani ka humbur afërsisht 2% të inventarit të tij të oksigjenit, një trend që vazhdon të përkeqësohet me ngrohjen globale të vazhdueshme. Ky varfërim i oksigjenit ka shkaktuar tashmë pasoja të rëndësishme ekologjike, me jetën detare që përpiqet të përshtatet. Humbja e oksigjenit pritet të përshpejtohet me rritjen e temperaturave, gjë që mund të kompromentojë më tej ekosistemet detare. Ndërsa masat për zbutjen e klimës shpesh propozohen për të kundërshtuar këtë humbje, një studim i kohëve të fundit sugjeron se disa metoda që synojnë uljen e CO2 atmosferik mund të kontribuojnë në të vërtetë në varfërimin e mëtejshëm të oksigjenit në oqean. Prof. Dr. Oschlies dhe ekipi i tij ndërkombëtar përdorën simulime modelimi global për të vlerësuar efektet direkte dhe indirekte të qasjeve të heqjes së dioksidit të karbonit detar në nivelet e oksigjenit të oqeanit.
Metodat e heqjes së dioksidit të karbonit detar (mCDR) përfshijnë qasje të ndryshme për të rritur aftësinë e oqeanit për të thithur karbonin. Ndërsa shumë nga këto teknika shihen si jetësore për luftimin e ndryshimeve klimatike, disa mund të mbartin rreziqe të paparashikuara për nivelet e oksigjenit në oqean. Një nga gjetjet më shqetësuese nga ky hulumtim është potenciali që disa metoda biologjike – të tilla si plehërimi i oqeanit, kultivimi i makroalgave në shkallë të gjerë dhe ngritja artificiale e ujërave – të rrisin konsumin e oksigjenit në oqean. Këto teknika synojnë të stimulojnë prodhimin e biomasës fotosintetike, e cila përfundimisht dekompozohet, duke konsumuar oksigjen në këtë proces. Në këtë kontekst, hulumtimi nxjerr në pah një çështje kritike: “Ajo që ndihmon klimën nuk është automatikisht e mirë për oqeanin”, thotë Prof. Dr. Oschlies.
Disa nga metodat biotike mCDR të studiuara, duke përfshirë fekondimin e oqeanit dhe kultivimin e makroalgave, mund të intensifikojnë humbjen e vazhdueshme të oksigjenit në oqeane. Kur prodhimi i biomasës rritet, ai pasohet nga dekompozimi, një proces që konsumon oksigjen – kjo është veçanërisht shqetësuese pasi mund të përkeqësojë pakësimin e oksigjenit të shkaktuar tashmë nga ngrohja globale. Sipas studimit, humbja e oksigjenit nga procese të tilla mund të jetë midis 4 dhe 40 herë më e madhe se fitimi potencial i oksigjenit që pritet nga ulja e emetimeve të CO2. Prof. Dr. Oschlies thekson: “Metodat që rrisin prodhimin e biomasës në oqean, dhe më pas çojnë në dekompozim që konsumon oksigjen, nuk mund të konsiderohen zgjidhje të padëmshme klimatike.” Këto gjetje theksojnë se ndërhyrjet klimatike duhet të vlerësohen me kujdes për t’u siguruar që ato nuk i përkeqësojnë sfidat ekzistuese oqeanike.
Në dallim nga qasjet biotike, metodat gjeokimike mCDR, të tilla si rritja e alkalinitetit të oqeanit përmes shtimit të substancave alkaline me bazë guri gëlqeror, duket se kanë më pak ndikim në nivelet e oksigjenit të oqeanit. Këto qasje nuk përfshijnë futjen e lëndëve ushqyese dhe, për këtë arsye, mund të kenë efekte minimale në përqendrimet e oksigjenit detar. Hulumtimi sugjeron që metoda të tilla janë të krahasueshme me thjesht uljen e emetimeve të CO2 në efektin e tyre në oksigjenin e oqeanit. Ndryshe nga metodat biologjike, të cilat çojnë në dekompozim që konsumon oksigjen, qasjet gjeokimike mund të jenë potencialisht më të sigurta për mjediset detare, megjithëse shkallëzueshmëria dhe efektiviteti i tyre afatgjatë ende kërkojnë vlerësim të mëtejshëm.
Një metodë mCDR që u dallua në studim si potencialisht e dobishme është kultivimi i makroalgave në shkallë të gjerë me korrjen e biomasës. Ndryshe nga metodat e tjera që rrisin konsumin e oksigjenit përmes dekompozimit, korrja dhe heqja e biomasës së makroalgave mund të ketë një ndikim pozitiv në nivelet e oksigjenit të oqeanit. Duke hequr lëndët ushqyese dhe duke kufizuar konsumin e tepërt të oksigjenit diku tjetër në oqean, kjo qasje mund të përmbysë edhe disa nga humbjet e kaluara të oksigjenit për shkak të ndryshimeve klimatike. Simulimet e modelit treguan se kjo metodë mund të rikthejë deri në 10 herë oksigjenin e humbur gjatë një shekulli për shkak të ngrohjes së shkaktuar nga klima. Megjithatë, studimi paralajmëron gjithashtu se korrja në shkallë të gjerë mund të prishë produktivitetin biologjik në oqean dhe kërkon shqyrtim të kujdesshëm të ndikimeve të saj më të gjera mjedisore.
and then