Shkencëtarët zbulojnë “pellgje vdekjeje” në det të thellë në Gjirin e Akabës, pjesë e Detit të Kuq

Shkencëtarët që janë duke studiuar rajonet e paeksploruara të Detit të Kuq kanë zbuluar kurthe natyrore të rrezikshme në fund të oqeanit.

Ata identifikuan pellgje me ujë të kripur të vendosura gati 4,000 metra nën sipërfaqen e Gjirit të Akabës. Këto pellgje janë deri në dhjetë herë më të kripura se uji tipik i detit dhe kanë pak ose aspak oksigjen, duke krijuar një mjedis vdekjeprurës për çdo organizëm që guxon të afrohet shumë.

Ekspertët besojnë se këto kushte ekstreme nënujore mund të ngjajnë me mjediset armiqësore të Tokës së hershme, duke ofruar një pamje të llojeve të kushteve ku jeta mund të ketë origjinën për herë të parë në oqeanin e thellë.

Studimi, i paraqitur në revistën Nature, ofroi një vështrim më të thellë në këtë zbulim të jashtëzakonshëm. Me vetëm rreth 40 pellgje me ujë të kripur të identifikuara ndonjëherë në Detin e Kuq, Mesdhe dhe në Gjirin e Amerikës, i cili së fundmi është emëruar, ky zbulim i shton një shtresë të rrallë dhe domethënëse kuptimit tonë të mjediseve të tilla ekstreme nënujore.

Pellgjet e shëllirës shërbejnë si kapsula natyrore kohore, duke ruajtur të dhënat gjeologjike nga historia e Gjirit të Akabës, falë shtresave të paprekura të sedimenteve. Këto shtresa të lashta mund të zbulojnë prova të cunameve të kaluara, përmbytjeve të menjëhershme dhe tërmeteve që ndodhën mijëra vjet më parë.

Çuditërisht, pellgjet ndodhen në një zonë të Detit të Kuq që tradicionalisht shoqërohet me historinë biblike të Moisiut që ndau ujërat ndërsa udhëhoqi izraelitët drejt Tokës së Premtuar.

“Pishinat e kripës NEOM, siç i quajmë ne, zgjerojnë gamën e njohur gjeografike të pellgjeve të kripës së Detit të Kuq dhe përfaqësojnë një mjedis unik ruajtjeje për sinjalet sedimentare të ngjarjeve rajonale klimatike dhe tektonike”, shpjeguan studiuesit.

Hulumtimi gjithashtu propozoi që këto “pellgje vdekjeje” mund të ofrojnë njohuri të vlefshme në kërkimin për të gjetur jetë jashtëtokësore.

Ky ekosistem ekstrem, një nga më të ashprit në Tokë, mund të imitojë mjediset e “botëve ujore” të largëta të vendosura shumë përtej sistemit tonë diellor.

Sam Purkis, profesor dhe kryetar i Departamentit të Gjeoshkencave Detare në Universitetin e Miamit, tha: “Zakonisht, këto kafshë bioturbojnë ose përziejnë shtratin e detit, duke shqetësuar sedimentet që grumbullohen atje.

“Nuk është kështu me pellgjet e shëllirës. Këtu, çdo shtresë sedimentare që vendoset në shtratin e pellgut të shëllirës mbetet krejtësisht e paprekur.”

Purkis dhe ekipi i tij janë të etur të eksplorojnë kushtet e paprekura të pellgjeve të shëllirës, ​​duke besuar se ato mbajnë çelësin për të zbuluar njohuri mbi mjediset e lashta oqeanike. Qëllimi i tyre është të rindërtojnë modelet e klimës së kaluar dhe të gjurmojnë evolucionin afatgjatë të ekosistemeve të Tokës gjatë miliona viteve.