Në vitet 1980 dhe 1990, kompjuterët personalë shpesh vinin me një veçori misterioze: butonin “ Turbo ”. Ndërsa emri sugjeronte një rritje të menjëhershme të performancës, shtypja e këtij butoni në fakt do ta ngadalësonte kompjuterin.
Butoni Turbo u krijua për të adresuar një problem specifik të përputhshmërisë midis pajisjeve të reja dhe softuerëve të vjetër, një zgjidhje e habitshme që pasqyronte evolucionin e shpejtë teknologjik të asaj kohe.
Një veçori misterioze me një emër mashtrues
Butoni Turbo u bë një veçori dalluese në shumë kulla kompjuterike. Emri ” Turbo ” krijoi pritshmëri për makina më të shpejta dhe më të fuqishme.
Shumë përdorues supozonin se shtypja e këtij butoni do të aktivizonte një ” modalitet nxitës ” që e bënte kompjuterin e tyre të punonte më shpejt, i ngjashëm me funksionin “turbo” të nxitur që shihet në makina.
Megjithatë, ky supozim ishte larg të vërtetës. Në vend që të përmirësonte performancën, butoni Turbo uli shpejtësinë e procesorit , duke e ngadalësuar kompjuterin.
Kjo zgjedhje dizajni u bë për të zgjidhur një problem shumë specifik: përputhshmërinë me programet më të vjetra. Gjatë një periudhe kur përparimet teknologjike po ndodhnin me shpejtësi, shumë programe softuerike u shkruan për procesorë shumë më të ngadaltë.
Këto përfshinin videolojëra dhe programe ndihmëse, të cilat sinkronizonin funksionet e tyre me shpejtësinë e CPU-ve të mëparshme, të tilla si Intel 8086 ose 80286 .
Kur këto programe të vjetra ekzekutoheshin në makina më të reja dhe më të shpejta, ato shpesh bëheshin të pakontrollueshme. Lojërat luheshin shumë shpejt dhe detyra të caktuara bëheshin të pamundura për shkak të mospërputhjes së shpejtësisë midis softuerit dhe harduerit.
Një zgjidhje e zgjuar për softuerët e vjetër
Butoni Turbo e zgjidhi këtë problem duke ulur shpejtësinë e procesorit në përputhje me atë të kompjuterëve më të vjetër. Kjo u lejonte përdoruesve të ekzekutonin softuerë të vjetër me shpejtësinë e synuar. Në disa makina, shpejtësia aktive e orës madje shfaqej në një ekran të vogël LED , duke u dhënë përdoruesve një tregues vizual të ndryshimit.
Për shembull, me butonin Turbo të fikur, shpejtësia e orës mund të vendoset në 33 MHz , por kur aktivizohet, mund të ulet në 66 MHz , duke përforcuar më tej iluzionin e një rritjeje të performancës.
Në realitet, kjo ishte një metodë për të siguruar që programet e vjetra të mund të funksiononin ende siç duhet në epokën moderne të procesorëve më të shpejtë. Pa butonin Turbo, përdoruesit mund ta kishin pothuajse të pamundur të ekzekutonin lojërat ose programet e tyre të preferuara të vjetra, pasi programet do të kishin funksionuar shumë shpejt për të qenë të përdorshme.
Marketingu Pas Butonit Turbo
Pavarësisht faktit se butoni Turbo në fakt e ngadalësonte kompjuterin , emri i tij mbeti një mjet i zgjuar marketingu. Në atë kohë, terma si “Turbo” shoqëroheshin shumë me shpejtësinë dhe fuqinë, veçanërisht në industrinë e automobilave.
Duke e etiketuar butonin “Turbo”, prodhuesit i shfrytëzuan këto shoqata, duke iu drejtuar dëshirës së konsumatorëve për teknologji të shpejtë dhe me performancë të lartë. Emri padyshim ndihmoi në shitjen e kësaj veçorie, edhe nëse funksioni i saj i vërtetë ishte krejt i kundërt me atë që prisnin shumica e njerëzve.
Në retrospektivë, zgjedhja e marketingut për ta quajtur butonin “Turbo” duket se është hartuar për të rritur atraktivitetin e teknologjisë. Në fund të fundit, një buton i etiketuar “I Ngadaltë” ose “Modaliteti i Përputhshmërisë” mund të mos ketë pasur të njëjtën tërheqje për blerësit potencialë.
Butoni Turbo u bë më shumë një simbol i botës në ndryshim të shpejtë të informatikës së hershme sesa një mjet për performancë të përmirësuar.
Rënia e butonit Turbo
Me kalimin e viteve, nevoja për butonin Turbo u zhduk gradualisht. Zhvilluesit e softuerëve filluan të hartonin programe që nuk vareshin më nga shpejtësia e procesorit.
Softueri modern kaloi në përdorimin e kohëmatësve të pavarur, që do të thotë se performanca e programit mund të mirëmbahej pavarësisht nga hardueri themelor.
Sistemet operative, të tilla si Windows dhe Linux , evoluan për të menaxhuar më mirë burimet e harduerit, duke u lejuar përdoruesve të ekzekutojnë programe të vjetra pa pasur nevojë të rregullojnë manualisht shpejtësinë e CPU-së.
Për më tepër, rritja e makinave virtuale dhe emuluesve ofroi mënyra të reja për të ekzekutuar softuerë të vjetër pa modifikuar harduerin. Këto zgjidhje u lejuan përdoruesve të krijonin një mjedis në të cilin programet e vjetra mund të funksiononin siç duhet, duke eliminuar plotësisht nevojën për butonin Turbo.
Në kohën kur kompjuterët e rinj u standardizuan me procesorë më të shpejtë dhe softuerë më të sofistikuar, butoni Turbo ishte bërë i vjetëruar dhe u zhduk në historinë e informatikës.
(A.A/)
and then